Gerrard og ég.

Siðasti þáttur í sögu okkar af okkar ástkæra fyrirliða, Steven Gerrard. Við munum hér fara í nokkrum orðum um það sem þessi dásamlegi hefur þýtt fyrir okkur sem aðdáendur Liverpool FC. Í kvöld kemur svo podcast og þar með höfum við snúið okkur aftur að málefnum liðsins alls.

Kristján Atli

Ég var búinn að tíunda mínar tilfinningar til Gerrard í löngu máli hérna

Þetta er mér í raun mikið tilfinningamál. Ég átti eina hetju í uppvextinum, Paolo Maldini, og svo aðra á fullorðinsárunum, Steven Gerrard. Nú, þegar þeir eru báðir hættir að spila eru tilfinningatengsl mín við liðin þeirra að mestu rofin og ég óttast hreinlega að áhugi minn á Liverpool muni þverra á svipaðan hátt og áhugi minn og tengsl við AC Milan minnkuðu eftir að Maldini hvarf á braut (þar spiluðu aðrir hlutir inní reyndar, eins og spilltur eigandi, niðursveifla liðsins og ömurleg framkoma ultra-stuðningsmanna Milan á kveðjuleik Maldini).

Þetta eru einfaldlega vatnaskil hjá mér í stuðningi við Liverpool. Það væri afskaplega vel þegið ef liðið gæti hlaðið í annað Öskubuskuævintýri strax næsta vetur til að hjálpa mér að verða ástfanginn á nýjan leik. Eins og stendur er Gerrard og hans hámark sem leikmaður (2000-2010 Houllier/Rafa og bikararnir) líklegur til að endast sem hápunktur stuðnings míns við liðið. Þetta hverfur allt á braut með Gerrard. Liverpool verður ekki eins án hans.

Babú

Sjálfsagt hefur maður tekið Gerrard eins og sjálfsögðum hlut á köflum eins og líklega flestir stuðningsmanna Liverpool hafa gert. Gerrard hefur gert það sem maður óskar eftir að allir leikmenn liðsins geri, haldi tryggð við liðið. Hef farið yfir þetta að hluta hér og hér en dreg þetta kannski saman aðeins.

Gerrard fer í flokk með helstu goðsögnum Liverpool og trónir klárlega á toppnum á nýrri öld. Fyrir mér er brotthvarf hans ekkert endalok félagsins eða stuðnings míns við Liverpool en maður tekur auðvitað af ofan fyrir svona mönnum og mun minnast hans um ókomin ár. Félagið hefur oft horft á eftir sínum stórstjörnum og ávallt lifað af. Þegar Liddell fór tóku Shankly árin við. Þar á eftir kom Paisley og nokkru seinna Dalglish. Fyrir mér er Gerrard á meðal þessara kappa í sögulegu samhengi auðvitað fyrir hæfileika og það að halda tryggð við félagið á afar erfiðum tímum, slíkt nánast gerist ekki lengur í nútíma fótbolta, því miður.

Gerrard er sá síðasti sem kveður af uppöldum leikmönnum Liverpool frá síðustu öld. Þegar Fowler fór 2001 tók Liverpool þátt í titilbaráttu í fyrsta skipti í nokkur ár. Þegar Owen fór vann Liverpool Meistaradeildina. Þegar Carragher fór var Liverpool rétt búið að vinna titilinn öfugt við allar spár fyrir tímabilið. Guð má vita hvað gerist á næsta tímabili eða í framtíðinni en partur af rekstri knattspyrnuliða er að skipta út sínum bestu mönnum. Það er ekki hægt að fylla skarð þessara uppöldu leikmanna eða fá inn mann með sömu tengingu við félagið. En það taka við nýir tímar, nýar og öðruvísi hetjur. Það þarf ekkert að vera verra. Þegar Torres og Suarez voru í framlínu Liverpool saknaði ég ekkert Owen svo dæmi sé tekið og tryggð hans var ekkert meiri en þeirra. Fengum þó alvöru pening fyrir aðkomumennina.

Allir fóru þeir þó á besta aldri og sýnir það kannski hvað Gerrard er einstakur og fyrir vikið verður goðsögn hans meðal stuðningsmanna Liverpool skuggalaus um ókomin ár.

Gerrard takk fyrir allt saman

Óli Haukur

Ég er ekki það gamall að ég muni sérstaklega eftir því þegar Gerrard var að brjóta sér leið í aðallið Liverpool en mér finnst engu að síður eins og ég þekki ekki annað en Steven Gerrard í Liverpool. Ég var rétt nýorðinn sjö ára þegar hann tók þátt í sínum fyrsta leik með liðinu og þó maður hafði orðið gaman af fótboltanum á þeim tíma þá var vitneskjan og skilningurinn á leiknum eins mikil og í dag.

Ég kynntist ekki hype-inu í kringum Gerrard þegar hann var að stíga sín fyrstu skref í aðalliðinu. Undanfarin ár hefur maður fylgst mikið með unglingaliðum félagsins, horft á “næsta” hinn og þennan og ímyndað sér hvort hype-ið í kringum hinn og þennan hafi verið eitthvað í takt við það hvernig það var þegar Gerrard kom upp. Það má vel vera að hype-ið hafi verið til en enginn hefur ,og kannsk mun aldrei, staðið undir því eins vel og hann.

Þegar ég var yngri og spilaði fótbolta þá sá maður ekki sólina fyrir leikmönnum eins og Michael Owen og Robbie Fowler. Þetta voru mín icon, mínar fyrirmyndir og ég þóttist vera þeir á æfingum eða í bolta út á túni. Það var kannski ekki fyrr en maður fór að verða aðeins eldri, þroskaðri og þori ég að segja gáfaðri, að maður áttaði sig betur á Steven Gerrard og lærði að meta hann jafn mikið eða meira en þessa leikmenn sem voru oftar en ekki í sviðsljósinu og skorandi öll mörkin.

Árin líða, áhuginn eykst og ást manns og dýrkun á Gerrard óx og óx. Allt náði þetta hámarki fannst mér frá og með 2004 þegar hann gjörsamlega átti heiminn og maður sá hve rosalegan feng Liverpool hafði í höndunum. Ekki nóg með það að vera ógeðslega góður leikmaður, í raun hinn fullkomni miðjumaður, þá var hann sterkur karakter, sigurvegari og drifkraftur. Fullkominn fyrirliði. Það hvernig hann hefur getað borið uppi misgóð Liverpool lið í gegnum öll þessi ár, snúið blaðinu í erfiðum stöðum og unnið leiki og titla upp á einsdæmi er ótrúlegt. Eitthvað sem afar fáir geta leikið eftir.

Maður á ekki til nógu mörg orð til að lýsa því hve frábær Gerrard er og hve mikið maður metur framlag hans og erfiði til félagsins. Eflaust hefur maður oft tekið hann sem sjálfsögðum hlut og gerir kannski enn, það verður líklega ekki fyrr en á næstu leiktíð að maður átti sig í raun og veru á því hve stórt skarð hann skilur eftir sig – alveg sama þó það sé aðeins farið að hægjast á honum.

Nú eru tímamótaskipti í sögu Liverpool. End of the Gerrard era. Ég er spenntur, hræddur og sorgmæddur á að þetta sé á enda. Liverpool mun aldrei eiga annan Gerrard, enginn mun eiga eða vera annar Gerrard – Liverpool á því að nota þetta sumar til að búa til nýtt pláss í liðinu en ekki reyna að finna nýjan Gerrard – því það gerist aldrei. Það er bara einn Steven Gerrard!

Ssteinn

Það er ekkert einfalt mál að segja frá því hvað fyrirliðinn hefur þýtt fyrir mann sem stuðningsmann. Það er eiginlega fáránlegt hvað þetta félag á stóran part í lífi manns og núna um ansi langt tímabil, þá hefur fyrirliðinn verið stærsti partur félagsins og sá aðili sem tengir mann alveg að rótum þess.

Hann hefur bara nánast frá fyrstu tæklingu á ferli sínum með aðalliðinu, stimplað sig inn í hjarta manns. Þrótturinn, dugnaðurinn, krafturinn og hefur hreinlega blásið öllum eldmóð. Þar fyrir utan þá hefur hann ávallt komið vel fram í viðtölum og hefur verið algjör fyrirmynd utan vallar. Ég hef orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að hitta kappann nokkrum sinnum og ræða við hann, þetta er einfaldlega stórbrotinn persóna. Þetta allt saman hefur svo skapað honum alveg rosalega virðingu um allt fótboltasamfélagið.

Steven George Gerrard hefur jafnframt verið miðdepillinn í mínum stærstu stundum tengdum fótbolta. Ég fór til Istanbul, við vitum jú öll hvað þar fór fram og hver kveikti í hlutunum þar með dásamlegu skallamarki. Tveimur árum seinna þá fór ég til Cardiff og þar töfraði hann fram rosalegt mark á rosalegum tíma, alveg búinn á því, en samt náði hann að hrista þetta fram úr erminni.

Hann gaf okkur stuðningsmönnum allan sinn feril þrátt fyrir stór og mikil gylliboð frá öllum stærstu félögum heimsins, já hann gaf okkur þetta og líklegast er það stærsta gjöfin af þeim öllum. Það er bara mikill heiður að hafa fengið að fylgjast með þessum kappa og hans ferli frá a-ö.

Stevie, takk fyrir allt og vertu ávallt velkominn heim aftur.

Maggi

Fyrir 17 árum síðan var ég nýbyrjaður að kenna í Breiðholtinu, nýorðinn pabbi af stelpu númer tvö og enn að spila fótbolta. Síðan þá hefur lífið mitt tekið gríðarlegum breytingum sem segir mér hversu ótrúlega hollustu hann Stevie G hefur sýnt málstaðnum okkar allra hér, Liverpool FC.

Ég held svei mér þá að enski boltinn hafi verið á RÚV þegar ég sá hann skora fyrsta markið sitt, slánalegur nr. 28 sem fór í gegnum vörn Sheffield Wednesday og negldi hann inn. Man mómentið eins og það hafi verið í gær. En ferillinn hann hefur verið í raun margskiptur. Fyrst tók maður eftir hörkunni og grimmdinni. Bakvörður og í varnarhlutverki á miðju fyrst um sinn og síðan í flatri fjögurra manna línu með Murphy og Hamann. Þegar Rafa kom gerði Spánverjinn hann að sóknarvopni sem hann hafði alls ekki verið svo glatt fram að því. Fyrst úti á kanti og síðan með AM-C undir senternum. Þar hélst hann hjá Roy og Kenny en þegar Brendan kom var hann færður í quarterback. Allt leysti hann vel, eiginlega fullkomlega allt þar til að fjaraði undan í vetur og ég er ákveðinn að blokka þann kafla bara út í minningunni.

Það er ótrúlegt að þessi drengur hafi sýnt okkur þessa tryggð. Á 17 árum vann hann sjö titla. Á síðustu 9 árum höfum við unnið einn á meðan að öll stærstu lið heims hefðu þegið að fá hann til liðs við sig. Sérstaklega síðustu 5 árin þar sem hann bar þetta lið á löngum köflum á herðum sínum í gegnum ótrúlega stórsjói innan vallar sem utan, aldrei gafst hann upp á málstaðnum.

Með brotthvarfi hans hverfur allavega um sinn sá eiginleiki sem ég hef mest tengt við sem stuðningsmaður félagsins. Það er “Scouse” hjartað, uppaldir leikmenn sem hafa gengið á undan öðrum og staðið í raun fyrir það sem klúbburinn vill vera. McManaman, Fowler, Redknapp (ættleiddur Scouser), Owen og Carra þekktastir en við munum líka sum allavega eftir Warnock, David litla Thompson og jafnvel menn eins og Matteo og Harkness, seinna Spearing kallinn. Ég er örugglega gamaldags og hallærislegur en mér finnst meira gaman að kalla nöfn þessarra manna upphátt en margra annarra og ég kvíði því mjög að missa þennan eiginleika úr liðinu, eiginlega bara rosalega mikið.

Stevie er einstakur leikmaður og hans skarð verður aldrei fyllt með einum manni. Það verður hins vegar að finna leikmenn sem hafa eitthvað af hans eiginleikum. Ég held að erfiðast verði að bæta upp grimmdina og áræðnina sem við höfum vissulega saknað í vetur. Mögulega gæti Emre Can farið í það hlutverk en þá þarf að kaupa mann sem skapar 20 mörk plús á tímabili líkt og hann hefur gert. Það verður lykilatriði í framtíð félagsins okkar að menn taki það alvarlega að á síðustu tveimur tímabilum höfum við tapað heimsklassaleikmönnum eins og Reina, Carra, Agger, Suarez og nú Gerrard. Til að bæta upp svona tap þarf heimsklassa leikmenn.

En það er ekki mál Stevie. Ég mun klárlega fylgjast með LA Galaxy næsta vetur og vona innilega að þessi Ameríkuferð verði sá endir á ferlinum sem hann vonast til. Ég vill bara eiginlega ekki að hann komi aftur á lán til okkar, á hann ekki bara að “taka Beckham” á þetta því það er pottþétt að lið á meginlandinu myndu þiggja aðstoð hans líka.

Stevie G ríður út í sólarlagið. Fari hann vel og hafi heila þökk fyrir framlagið.