Nýr dagur, ný áskorun

Djöfull var gærdagurinn ömurlegur. Ég var ekkert sérstaklega spenntur fyrir því að mæta Chelsea enn einu sinni í Meistaradeildinni en innst inni vonaði ég, að sjálfsögðu, að ég myndi fá ástæðu til að fagna enn einum Evrópuútslættinum eftir heimaleikinn í gær. Ég átti hins vegar aldrei von á að okkar menn væru svo gott sem úr leik eftir leikinn á Anfield.

Það var eitthvað við þetta Chelsea-lið, bæði rétt áður en leikurinn hófst og á fyrstu mínútum leiksins. Þegar myndavélarnar úti á velli tóku yfir og við sáum liðin gera sig klár fyrir upphafsspyrnuna setti einhvern óhug að mér. Fyrst var það við að sjá Drogba, sem í vetur hefur verið meira áhugalaus og pirraður út í lífið en ógnandi, ganga á milli liðsfélaga sinna og berja í þá kjark, og svo var það við að sjá John Terry reyna að fá dómarann til að skipta um skoðun eftir að hafa tapað uppkastinu fyrir Gerrard á miðjunni. Það fór ekki á milli mála, Chelsea-liðið var reiðubúið í þennan slag.

Annars er ég hálf andlaus yfir þessum leik í dag. Þetta bara fór svona, ekkert við því að gera. Chelsea-liðið átti frábæran dag þar sem allt gekk upp, okkar menn hins vegar áttu engin svör við því sem var að ganga upp hjá Chelsea. Fyrir leikinn var planið hjá okkur nokkuð gott en þegar ljóst var að það væri ekki að virka varð að gera breytingar og það tókst því miður ekki, hvorki hjá leikmönnunum né Benítez. Guus Hiddink gerði í raun það sama við okkur í gær og okkar menn gerðu við United fyrir tæpum mánuði. Þeir lögðu upp með plan til að stoppa stuðlið deildarinnar og það gekk upp.

Það hefur verið margsagt, víða, eftir leikinn í gær að eitt af því sem gekk upp var hversu vel Michael Essien dekkaði Steven Gerrard út úr leiknum. Einnig virðist það hafa verið frábær ákvörðun hjá Hiddink að láta Ballack droppa dýpra á miðjunni, vera akkerið á meðan Essien var skuggi Gerrard, því fyrir vikið lokuðu þeir algjörlega á þetta pláss rétt fyrir framan eigin vörn sem Gerrard og Torres finnst svo gaman að leika sér í. Makelele hefði verið stoltur af bláklæddu miðjumönnunum í gær.

Annað sem hefur verið mikið rætt og virðist alltaf vera rætt í þau fáu skipti sem Liverpool fær á sig mörk úr föstum leikatriðum er svæðisvörn Benítez. Tölfræðin, sem hefur margoft verið þulin upp af mönnum eins og Paul Tomkins og Tony Barrett, talar sínu máli: kerfið virkar. Í gærkvöldi gerðist það hins vegar að leikmennirnir klúðruðu framkvæmd kerfisins. Sérstaklega var það augljóst í fyrra marki Ivanovic, þegar boltinn kemur fljúgandi inn á svæðið sem Xabi Alonso er að dekka. Sá spænski gleymir sér í að horfa á boltann í stað þess að ráðast á hann og hreinsa hann frá og það gefur Ivanovic tækifæri til að stinga sér fram fyrir hann og skalla að marki. Svæðisvarnarkerfið er einfalt en ekki þó svo að menn eigi bara að standa kyrrir á ákveðnum punkti og hoppa upp til að skalla.

Teignum er skipt niður í svæði, hver maður dekkar eitt svæði og ef boltinn stefnir inn á það svæði á viðkomandi leikmaður að ráðast á boltann og skalla hann frá. Hugsunin er sú að fyrir vikið sé hvergi óvaldað svæði í teignum og það sé sama hvar boltinn sé sendur fyrir, alltaf sé rauðklæddur varnarmaður til staðar til að ráðast á boltann og hreinsa hann frá markinu. Svæðisvarnarkerfið klikkaði ekki í gær heldur klikkaði Alonso á því að ráðast á boltann. Í seinna markinu er Ivanovic staddur á svæði Gerrard, ýtir á hann með skrokknum svo að Gerrard fer að hugsa um manninn í stað boltans, sem gefur Ivanovic tækifæri til að koma með plathreyfingu sem færir Gerrard úr stað og skilur Ivanovic eftir óvaldaðan í svæðinu til að skalla. Enn og aftur er það ekki kerfið sem er gallað heldur klikkar Gerrard á að framfylgja kerfinu. Hann sér að markaskorarinn Ivanovic er hjá sér og fer að hafa of miklar áhyggjur af honum, í stað þess að horfa á boltann og vernda sitt svæði, og því fór sem fór.

Ég held það sé engin tilviljun að Ivanovic skoraði tvö mörk í gær. Það er heldur engin tilviljun að hann var í byrjunarliðinu. Svæðisvarnarkerfið er stórfínt og svínvirkar en það er ekki gallalaust frekar en önnur kerfi. Meistarastjóri eins og Hiddink getur alveg hafa fundið galla á kerfinu og nýtt sér hann. Hiddink stillti upp mjög hávöxnu liði í gær því hann hefur sennilega verið búinn að sjá það út að hávaxnir menn ættu (eðlilega) betri séns á að vinna boltann á ákveðnu svæði fram yfir lágvaxnari varnarmann. Í liði Chelsea í gær voru frábærir skallamenn, og hávaxnir einstaklingar, á borð við Terry, Alex, Ivanovic, Ballack, Lampard, Kalou og Drogba. Ef þið horfið á mörkin aftur og skoðið staðsetningar Chelsea-manna í teignum sést að þeir dreifa sér um teiginn, í eins konar svæðissókn, til að vinna gegn svæðisvörn okkar manna. Boltinn kemur fljúgandi fyrir, í bæði skiptin á svæðið sem Ivanovic er á, og í bæði skiptin nær hann að sjá við varnarmanninum og skalla á mark. Í fyrra skiptið af því að Alonso svaf á verðinum, í seinna skiptið af því að Gerrard hafði áhyggjur af honum vegna fyrra marksins og hann gat nýtt sér þær áhyggjur til að draga Gerrard úr stöðu.

Sem sagt, til að ítreka þetta einu sinni enn: svæðisvarnarkerfið er frábært og skilvirkt kerfi en ekki gallalaust. Það hefur skilað frábærum árangri fyrir Liverpool-vörnina síðustu fimm árin og þótt leikmenn liðsins hafi klikkað á að framfylgja því í gærkvöldi er ekki þar með sagt að Benítez eigi að kasta fimm ára vinnu fyrir borða. Það er með öllu óþolandi að þessi umræða skuli poppa upp í þau tvö eða þrjú skipti á ári sem Liverpool fær á sig mark úr föstum leikatriðum (sem er, nota bene, mun sjaldnar en flest öll önnur lið fá á sig mörk úr föstum leikatriðum).

Ég held það sé óhætt að segja að Hiddink sé fyrsti stjórinn á fimm árum sem nær að úthugsa og útpæla Benítez á Evrópusviðinu. Vonandi endurtekur hann ekki leikinn eftir viku.

Staðan eftir gærdaginn er einföld. Okkar menn þurfa að fara á Stamford Bridge og skora að lágmarki þrjú mörk. Hvort sem þeir skora ekkert eða eitt, eða fleiri, þá er alveg ljóst að ekkert minna dugir. Það eina góða við þessa stöðu er að hún getur verið hálf frelsandi fyrir liðið. Rétt eins og við sáum Chelsea-liðið hálf frelsast við að lenda snemma undir í gær, vitandi að þeir höfðu engu að tapa og hreinlega urðu að leita að útivallarmarkinu, þá getur það að hafa engu að tapa virkað eins og jákvæð vítamínsprauta á okkar menn í Brúnni. Vonum það allavega.

Fyrst er það samt Blackburn. Það fylgir því að vera með í baráttunni í báðum stóru keppnunum, aldrei þessu vant, að menn fá ekki langan tíma til að vorkenna sér. Í hádeginu á laugardag mæta okkar menn Blackburn á Anfield í enn einum Verður-Að-Vinnast leiknum, þannig að þeir fá eingöngu tvær æfingar í dag og væntanlega tvær léttar á morgun til að undirbúa þann leik. Javier Mascherano, maður sem við hefðum virkilega getað notað í gær, kemur væntanlega inn í þann leik eftir vikufrí og svo er spurning hvort Benítez reynir að stilla upp svipuðu liði og koma því aftur á réttu brautina eða hvort hann róterar og reynir að komast upp með að hvíla lykilmenn fyrir seinni leikinn gegn Chelsea. Sumir hafa stungið upp á því að hann einbeiti sér algjörlega að deildinni og hvíli menn gegn Chelsea fyrir deildarleikina, en ég held að við þekkjum öll Benítez það vel nú orðið að geta sagt að hann er ekki búinn að gefast upp í þessu einvígi.

Að lokum bendi ég á þrjár góðar greinar um leikinn í gær:

Chelsea-hliðin: Chelsea Blog: leikskýrsla.
Liverpool-hliðin: Paul Tomkins: Serenity now.
Hlutlaus: Phil McNulty, ritstjóri BBC Football: Hiddink’s sweet smell of success.

Nóg í bili. Upphitun fyrir næsta leik kemur inn á morgun.