Istanbul eða Madríd?

Að sjá Jordan Henderson lyfta bikarnum á loft á laugardaginn er ein besta tilfinning sem maður hefur upplifað sem stuðningsmaður Liverpool og raunar er bara eitt sem kemst þar nærri, Istanbul. Það fer eftir persónulegri upplifun hvers og eins hvort sigurinn nú eða í Istanbul var stærri, betri, sætari eða mikilvægari en mig langar að reyna koma því í orð afhverju Madríd fer ansi nærri Istanbul hjá mér.

Fyrirliðar Liverpool hafa núna lyft þeim stóra á loft í Róm, París, London, Róm, Istanbul og nú Madríd. Hvert og eitt skipti var sérstakt, það er alltaf jafn stórt að vinna þessa keppni en það er misjafnt hvernig maður upplifir þetta. Fyrstu fjórir komu t.a.m. fyrir mína tíð sem stuðningsmaður Liverpool en t.d. þeir sem upplifðu Róm 1977 þvertaka flestir fyrir að nokkuð toppi það þegar sá fyrsti fór á loft.

SSteinn orðaði þetta vel í síðasta Gullkast þætti þegar hann talaði um sigurinn í Madríd sem stærsta einstaka sigurinn í sögu félagsins. Istanbul er klárlega í toppsætunum á þeim lista einnig en það er margt öðruvísi núna en var þegar Liverpool vann bikarinn sér til eignar árið 2005.

Biðin eftir risatitli – Týndu árin

Þegar skoðað er sigursælustu lið í sögu þessarar keppni er aldrei tekið fram að Liverpool var á hátindi félagsins sett í sex ára bann frá Evrópukeppnum og var í önnur tíu ár að jafna sig á því. Liðið vann 1977, 78, 81, 84 og keppti til úrslita 1985 í leik sem átti auðvitað aldrei að vera spilaður. Það er kannski til marks um stemminguna á þeim leik að Juventus fékk víti fyrir brot sem var fyrir utan teig.

People talk about the penalty that settled the game. Whether Gary Gillespie’s foul on [Zbigniew] Boniek was inside or outside the penalty box. But we could not win that match. Juventus fans had died and we were conscious that everyone would blame the club.

In the aftermath, Uefa seemed to take their lead from Margaret Thatcher. She considered Heysel to be solely the fault of Liverpool. This made it easier for Uefa to ban English clubs for five years, without even investigating why Heysel happened. Everyone at the club felt the aftermath. It affected Joe Fagan [Liverpool’s manager] in many ways. Bruce Grobbelaar considered retiring from football and nearly 20 years on many players will still not discuss it.

Liverpool had more experience of big European matches than any other team. Ahead of the game, the club’s secretary, Peter Robinson, had expressed concerns about policing, security, and the stadium. You wonder why Uefa and the Belgian authorities did not listen to him. Why, for example, pick a stadium that was in a state of disrepair?

• Alan Kennedy (2005)

Heysel er svartasti blettur í sögu félagsins og ólæti stuðningsmanna enskra liða (sem og ítalskra) var þekkt vandamál. Það var engu að síður rosaleg einföldun og fáránlega harkaleg refsing að banna enskum liðum að taka þátt í Evrópukeppnum í fimm ár (og Liverpool sex). Heysel slysið varð vegna þess að stúka hrundi á allt of gömlum velli sem búið var að vara við og var fullkomlega ekki í standi fyrir þennan viðburð. Gæslan og aðskilnaður stuðningsmanna var jafnframt glæpsamlega lélegur, bókstaflega enda voru þeir sem stóðu að framkvæmd leiksins dæmdir fyrir. Sorgleg saga sem við höfum farið yfir áður.

Liverpool hefði klárlega verið með fleiri en fjóra titla árið 2005 hefði Heysel slysið ekki átt sér stað og það var því rétt rúmlega kærkomið fyrir stuðningsmenn Liverpool þegar félagið komst loksins aftur í úrslit Meistaradeildarinnar tuttugu löngum árum seinna. Það var eins og ljósin hefðu aftur verið kveikt aftur á Anfield og áttu stuðningsmenn félagsins ekki síður stóran þátt í að koma liðinu alla leið.

Leikurinn í Istanbul er kapítuli útaf fyrir sig en það að vinna þessa keppni var svo rosalega stórt og svo hrikalega sætt í ljósi þess sem gerðist á þeim tuttugu árum sem liðu milli úrslitaleikja. Þar inní vantar auðvitað Hillsborough þar sem aftur var reynt að skella skuldinni allri á stuðningsmenn félagsins.

Istanbul gaf félaginu gríðarlegt sjálfstraust og var líklega mikilvægara markaðslega en sigurinn í Madríd er núna. Það voru 15 ár frá síðasta risatitli árið 2005 og félagið virtist stefna í ranga átt með eigendur sem viðurkenndu að þeir hefðu ekki bolmagn í nútíma fótbolta.

Bölvun eftir Istanbúl?

Eftir sigurinn Tyrklandi er engu líkara en bölvun hafi verið sett á félagið og höfum við stuðningsmenn félagsins heldur betur fengið rússíbanareið og upplifað svo mörg sár vonbrigði. Liðið fór aftur í úrslit Meistaradeildarinnar árið 2007 með mun sterkara lið en tveimur árum áður en tapaði. Rafa Benitez byggði upp eitt besta lið Liverpool næstu ár á eftir og gerði atlögu að bæði titlinum og Evrópu árið 2009 en hitti á líklega besta United lið Ferguson það árið. Chelsea var svo í fimmta skipti á fimm tímabilunum andstæðingurinn í Meistaradeildinni og það fór illa. Rosaleg vonbrigði og glatað tækifæri enda allt í steik hjá félaginu utanvallar.

Hicks og Gillett voru verri eigendur en þeir sem höfðu ekki bolmagn til að reka félagið og afrekuðu að keyra það í svo rosalegt þrot að mig rámar í að Roy Hodgson hafi á tímabili verið titlaður stjóri Liverpool, þessir mánuðir með hjálp sálfræðinga og vímuefna eru samt komnir í móðu hjá mér. Fyrir utan Heysel og Hillsborough hafði útlitið aldrei verið eins dökkt og í byrjun október 2010.

Endurkoma Dalglish var hápunktur lengi vel og skilaði hann deildarbikar titli árið 2012 en liðið tapaði í stóru bikarkeppninni nokkrum mánuðum seinna. Undir Brendan Rodgers gerði Liverpool óvænt atlögu að titlinum árið 2014 en réði ekki við lið Man City með bókstaflega ótakmörkuð fjárráð. Þar fannst manni fara séns sem ekki kæmi endilega aftur í bráð. Ofan í þetta fléttast sala á öllum bestu leikmönnum liðsins utan þeirra uppöldu til þeirra liða sem maður vildi sjá Liverpool vera keppa við sem jafnokar innan sem utan vallar. Fimmfaldir Evrópumeistarar Liverpool eiga ekki að vera með minnimáttarkend gagnvart liðum eins og Barcelona, Real Madríd, Man Utd, Bayern, Chelsea og Man City. Hvað þá að ráða ekki einu sinni við Dortmund, Arsenal og Tottenham á leikmannamarkaðnum.

Jurgen Klopp hefur auðvitað öllu breytt í samvinnu við eigendur félagsins og mennina bak við tjöldin sem gera nánast engin mistök á leikmannamarkaðnum. Samt hafa vonbrigðin haldið áfram og jafnvel orðið sárari enda Liverpool núna komið með lið sem sannarlega á skilið að vinna stóra titla.

Deildarbikarinn tapaðist í vító 2016 og Evrópudeildin nokkrum mánuðum seinna. Þar með var Liverpool búið að lenda í öðru sæti í öllum keppnum á níu árum ofan í allt annað. 

Síðasta tímabil var samt verst af þeim öllum. Það hefur ekkert lið átt eins flott run í úrslitaleik Meistaradeildarinnar. Liðið sló markametið í keppninni og gjörsamlega rústaði nánast hverju einasta einvígi og skoraði a.m.k. fimm mörk samanlagt í þeim öllum. Man City sem náði 100 stigum í deildinni á Englandi var afgreitt 5-1 samanlagt sem dæmi. Þeir höfðu aldrei lent í Liverpool og Anfield í Meistaradeildarham og gleyma þeirri upplifun líklega aldrei. Liðið fór hinsvegar dauðþreytt og vængbrotið í úrslitaleikinn og lenti í miklu mótlæti. Tap sem er ennþá viðbjóðslega erfitt að kyngja og auðvitað óttaðist maður að biðin eftir næsta úrslitaleik gæti orðið löng.

Vonbrigðin sem fylgdu því að tapa í Kiev voru samt ekki jafn mikil og það var að tapa titlinum í deildinni til Man City eftir að hafa náð 97 stiga tímabili. Man City er rétt eins og þeir hafa verið frá 2008 svindlið, leikfang Olíuríkis sem maður ber litla sem enga virðingu fyrir. Til að toppa þetta tapaði Liverpool 3-0 í Barcelona og lauk þar með leik í Meistaradeildinni einnig eftir að hafa komist alla leið í undanúrslit. Það var alveg orðið spurning um að hætta þessu bara alveg.

Það að vinna ekkert sem skiptir máli frá 2005 er eitt en það tekur virkilega á að lenda í öðru sæti í bókstaflega öllum keppnum í millitíðinni. Þ.á.m. tvisvar í Meistaradeildinni og þrisvar í deildinni.

Eftir Barcelona leikinn var talað um að Liverpool yrði besta liðið til að vinna ekkert og fleira í þeim dúr. Stuðningsmenn bókstaflega allra annarra liða gátu hreinlega ekki skemmt sér betur. Frá 2014 er búið að syngja á fáránlegustu völlum um hvernig Liverpool vann ekki deildina það árið. Allt þetta tímabil höfum við heyrt sungið um tapið í Kiev, jafnvel frá stuðningsmönnum liða sem hafa aldrei komist í Meistaradeildina og þaðan af úrslitaleik þeirrar keppni, stuðningsmenn Man City falla t.d. undir seinni hópinn.

Djöfull sem það hefur lítið heyrst frá þessum hópum í þessari viku og guð minn góður hvað þeir fá þessa söngva til baka næsta vetur. Leggið vel á minnið, We are the Champions, Champions of Europe.

Sigurinn í Madríd er með þetta í huga er líklega meira verðskulaður en hann var í Istanbul þó að vissulega sé ekkert spurt um slíkt í fótbolta. Andlega held ég að félagið hafi jafnvel meira þurft á þessu að halda núna og stuðningsmennirnir alveg klárlega.

Gjörbreytt samfélag

Persónulega er stuðningur minn við Liverpool á allt öðruvísi forsendum núna en hann var árið 2005. Ekki það að ég sé meiri stuðningsmaður félagsins núna en ég var þá en aðgengi að liðinu sem og öðrum stuðningsmönnum félagsins er miklu meira núna.

Þegar Liverpool vann titilinn árið 2005 var Facebook ekki búið að sigra heiminn, Twitter var ekki til og ég vissi ekki af tilvist Kop.is sem þá var tiltölulega nýkomin í loftið. Bloggsíður voru málið ásamt auðvitað fréttamiðlunum og hinu dámsamlega MSN. Gummi Bergs vinur minn var t.a.m. með LIVERPOOL EVRÓPUMEISTARAR í MSN profile frá maí 2005 þar til forritinu var lokað nokkrum árum seinna. Líklega þekki ég tífalt fleiri stuðningsmenn Liverpool núna en ég gerði árið 2005 sem gerir það auðvitað enn skemmtilegra að fylgjast með liðinu (oftast).

Ég bættist í pennahópinn á Kop.is árið 2008 og skrifaði mína fyrstu eiginlegu Evrópuupphitun fyrir tæplega tíu árum. Öfugt við það sem mig minnti var sá leikur í Meistaradeildinni en andstæðingurinn var svo óþekkt lið að mér fannst ekki hægt að hafa það hefðbundna færslu. Það varð síðasti Meistaradeildarleikur Liverpool í fimm ár og við tóku nokkur ár af liðum sem maður hafði bókstaflega aldrei heyrt um í bland við þekktari andstæðinga. Þetta hefur þróast og stækkað og líklega hef ég á þessum tíu árum fjallað ítarlega um flesta andstæðinga Liverpool í Evrópu. Bara með það að leiðarljósi getið þið rétt ímyndað ykkur hversu sætti það er að sjá Liverpool loksins vinna Meistaradeildina.

Ofan á skrifin höfum við verið með reglulega hlaðvarpsþætti frá árinu 2011 sem hafa þróast í vikulega þætti undanfarin ár. Það er litlu minni vinna á bak við marga af þeim þáttum en stórar færslur.

Árið 2005 hafði ég aldrei farið á Evrópuleik hjá Liverpool öfugt við núna þegar maður hefur upplifað þessa leiki heima og heiman.

Með þetta og fleira til upplifi ég þennan titil kannski sterkar en ég gerði 2005. Þessi er fyrir mér mun langþráðari en hann var í Istanbul þó tilfinningin sé svipað góð og glottið alla næstu viku á eftir alveg það sama.

Liverpool er aftur orðið alvöru ógn

Annað sem er gjörbreytt frá árinu 2005 er að andstæðingar Liverpool hræðast liðið á ný. Liverpool kom ekkert sem boðflenna í þennan úrslitaleik í Kiev í fyrra og þessi 97 stig sem liðið náði í vetur var engin tilviljun. Það var ekki bara hér á landi sem stuðningsmenn allra annarra liða, meira að segja Man United vildu frekar að Man City ynni deildina en Liverpool. Liverpool er miklu miklu stærra og fyrirferðarmeira félag. Óttinn við viðbrögð okkar raunverulegur. Man City er eins og áður segir meira svona svindllið sem allt of fáir gefa gaum og finnst betra að vinni en við. Ég hugsaði þetta svipað árið 2012 en hef reyndar kynnt mér betur City liðið síðan þá og eigendur þess.

Það er ekkert sem bendir til þess að þessi titill sé einhver endastöð hjá Liverpool. Flestir lykilleikmenn liðsins hafa aðeins verið í 1-2 ár hjá félaginu og eru ennþá að vaxa undir stjórn Klopp sem hefur klárlega stimplað sig inn núna sem annar af tveimur bestu stjórum heimi.

Það er ekki fararsnið á neinum af bestu leikmönnum liðsins og ef það gerist fær Liverpool að öllum líkindum hámarksverð fyrir viðkomandi og bætir sig í leiðinni. Síðast þegar Liverpool seldi sinn besta mann var því svarað með Van Dijk, Alisson og Fabinho. Coutinho hefur að sama skapi enganvegn náð sömu hæðum rétt eins og flestir fyrrum lærisveinar Klopp upplifa þegar þeir yfirgefa hann og halda að grasið sé grænna annarsstaðar.

Auðvitað er þetta engin ávísun á fleiri stóra titla en liðið hefur aldrei í sögu Úrvalsdeildarinnar verið í betri stöðu innan sem utan vallar.

Frá því Úrvalsdeildin var stofnuð hefur Liverpool verið talað niður og reynt að telja okkur trú um að Liverpool sé ekki eins stórt félag og við stuðningsmenn vildum meina. Alltaf jafn skrítið samt hversu miklu fleiri fylgja liðinu hvert sem það fer í Evrópu eða jafnvel víðar en flestum öðrum liðum.

Liðið 2005 vs liðið 2019

Rafa Benitez byrjaði eiginlega á öfugum enda sem stjóri Liverpool, hann var varla byrjaður að móta sitt lið þegar þeir unnu Meistaradeildina 2005. Hópurinn innihélt leikmenn sem þekktu það að vinna Evrópukeppni félagsliða (2001) sem og bikarkeppnirnar á Englandi. Stuðningsmenn félagsins þekktu einnig sögu félagsins í Evrópu sem skipti í alvöru máli þegar þeir fengu blóðbragðið. Rétt eins og við höfum séð undanfarin ár. Það var ekki lítið gert grín af stuðningsmönnum Liverpool fyrir að tala upp Evrópukvöldin á Anfield fyrir Man City leikinn í fyrra. Færri grínistar eftir þann leik.

Liðið sem spilaði í Istanbul var skipað leikmönnum sem fæstir áttu langa framtíð hjá félaginu. Dudek var skipt út þá um sumarið og hafði ekki einu sinni átt fast sæti í liðinu. Hyypia var 32 ára og spilaði mun færri leiki á ári eftir 2005. Traore fór árið eftir en Carra, Riise og Finnan héldu áfram sem lykilmenn næstu árin. Hamann byrjaði ekki einu sinni inná heldur kom í hálfleik.

Varnarlínan gæti ekki verið mikið frábrugðnari núna. Alisson er á fyrsta tímabili og sá besti í heimi. Trent er 20 ára og Robertson 25 ára. Báðir miklu betri en bakverðirnir 2005. Van Dijk er betri en bæði Hyypia og Carragher voru. Matip hinsvegar ekki (ennþá) í sama klassa en baráttan um stöður er mjög góð. Fabinho er svo framtíðin og jafnvel betri en Mascherano sem kom í staðin fyrir Hamann.

Gerrard og Alonso voru tveir á miðjunni 2005 og drottna báðir yfir Henderson og Wijnaldum sem ættu engu að síður að fá töluvert meiri virðingu héðan af en þeir hafa fengið. Þetta var best mannaða staða Liverpool á tíma Benitez og jafnframt sú eina sem ég myndi flokka sem sterkari en hún er núna.

Sóknarlínan sem tók þátt 2005 innihélt Rise og Kewell á köntunum og Smicer sem kom snemma inná. Baros var frammi með Garcia fyrir aftan sig. Cisse kom inná eftir að hafa verið fótbrotinn mest allt tímabilið. HVERNIG Í FJANDANUM UNNUM VIÐ ÞETTA AC MILAN LIÐ?

Bókstaflega enginn af þessum leikmönnum var í framtíðarplönum Benitez á meðan sóknarlína Liverpool núna er ein sú besta í heimi og varamaðurinn (Origi) óvænt besti leikmaðurinn í sögu knattspyrnunnar.

Sameiginlegt lið þeirra leikmanna sem tóku þátt í Úrslitaleikjunum 2005 og 2019 væri að mínu mati svona

Allir sem byrjuðu leikinn í Madríd sé ég vel fyrir mér að verði ennþá leikmenn Liverpool eftir 3-4 ár þó kannski ekki allir í eins stóru hlutverki. Eðlilega ekki enda mun liðið vonandi halda áfram að þróast. Það voru aðeins þrír eftir í byrjunarliði Liverpool sem tapaði gegn Chelsea í Meistaradeildinni 2009 af liðinu sem vann í Istanbul, Gerrard, Alonso og Carragher.

Niðurstaða

Mér gæti ekki verið meira sama hvort Istanbul eða Madríd var stærri sigur enda mismunandi fyrir hvern og einn. Þetta eru tveir augljósir hápunktar fyrir mig sem stuðningsmann Liverpool og alveg geggjað að það sé innan við vika síðan maður upplifði annan þeirra.

Leikurinn sjálfur í Istanbul er eitthvað sem verður erfitt að toppa og leiðin þangað eiginlega líka. Það er bara eitt lið sem mögulega gæti það, Liverpool.

4-0 sigurinn á Barcelona er Istanbul þessa tímabils og í raun engu minna afrek. Liverpool vann ekki titilinn í þeim leik en eftirá að hyggja finnst manni þetta hafa verið hálfpartinn úrslitaleikurinn. Þvílíkur bónus að gera þetta líka við Barcelona lið sem innihélt bæði Suarez og Coutinho. Besta kvöld í sögu Anfield vs besta kvöld í sögu félagsins?

Liverpool er með þessum sigri í Madríd svo sannarlega komið aftur. Liðið er klárlega besta félagslið í heimi ásamt Man City á þessu tímabili. Enska deildin er sú sterkasta í heimi og samt er Liverpool að vinna Meistaradeildina með fleiri stig í deildinni heima en fyrri meistarar hafa gert.

Liverpool þarf ekki að lúffa fyrir neinum lengur, hvorki innan né utanvallar og það er hrikalega jákvætt að endurheimta þá tilfinningu og slagorðið sem fylgir:

FUCK YOU, WE´RE LIVERPOOL.