We all dream of a team of Carraghers

Maður þarf að vera ansi ótengdur fréttum af Liverpool FC til að vita ekki af því að sunnudaginn 19. maí lýkur næstlengsta ferli knattspyrnumanns í sögu Liverpool Football Club. Ferill sem hófst haustið 1996 endar vorið 2013, 733 keppnisleikjum síðar. Einungis goðsögnin Ian Callaghan hefur náð fleiri leikjum undir merkjum okkar dásamlega félags.

Við erum að sjálfsögðu að tala um öðlinginn James Lee Duncan Carragher. Hér á eftir ætlum við, hver og einn penni Kop.is að koma með smá mola honum tengdum. Væntanlega verður hægt að finna á öðrum síðum langar útgáfur af ferileftirmælum en við viljum þakka honum sitt framlag á þennan hátt.

Fyrstu árin (Maggi)

Eins og margar aðrar Liverpool hetjur kemur Jamie úr bláa hluta borgarinnar. Var dyggur stuðningsmaður Everton eins og fjölskylda hans, fór oft á Goodison Park og var m.a. á undanúrslitaleik Everton og Norwich 15.apríl 1989 og hefur oft rifjað upp viðbrögð þeirra sem voru á þeim leik þegar fréttirnar frá Hillsborough fóru að detta inn.

Á þessum tíma voru félögin ekki með yngri lið en U-14 ára sem voru í alvöru þjálfun heldur voru skólaliðin aðalliðin en liðin buðu drengjum til æfinga tvisvar til þrisvar í viku. Jamie var boðið í slíkan æfingahóp hjá Liverpool 12 ára gamall árið 1990 og eftir vandlega umhugsun ákvað hann að reyna fyrir sér hjá rauðliðum, skref sem varð afdrifaríkt í fjölskyldunni. Ferill hans í unglingaliðunum var farsæll, árgangur hans var góður og besti vinurinn varð Michael nokkur Owen. Saman leiddu þeir unglingalið félagsins til sigurs í FA Youth Cup vorið 1996 og í októberlok það ár skrifaði hann, þá 18 ára gamall, undir sinn fyrsta atvinnusamning. Stjóri félagsins á þeim tíma var Roy Evans og hefur hann sagt að leiðtogahæfileikar stráksins, þrek og kraftur auk eindregins sigurvilja hafi verið þeir kostir sem hafi orðið til þess að hann fékk samning, þó Jamie stæði aftar á öðrum sviðum eins og tækni og hraða. Í janúar 1997 kom strákur inná í fyrsta sinn, þá í deildarbikarleik gegn Middlesboro og síðan í deildinni gegn West Ham. Hann lék svo sinn fyrsta leik í byrjunarliði í 3-0 sigri gegn Aston Villa, þá sem djúpur miðjumaður. Í vörninni voru frá hægri talið Kvarme, Wright, Matteo og Bjornebye. Fyrir aftan þá ÍBV-drengurinn David James! Ég man eftir því að hafa horft á þann leik í beinni og sérstaklega var maður glaður þegar hann poppaði upp og skoraði með skalla upp úr horni.

Maður var bara sáttur að sjá duglega djúpan miðjumann sem gæti skorað annað slagið vera að koma inní liðið okkar … hversu rangt gat maður eiginlega haft fyrir sér?

Carragher og knattspyrnustjórarnir sex (Babu)

Lagið um sem stuðningsmenn Liverpool syngja um kappann er engin tilviljun, svona karakter er draumur hvers þjálfara og alltaf meðal fyrstu manna á blað. Ferill Carragher hjá Liverpool sannar þetta ágætlega því frá 1996 til 2013 hafa 38 misgóðir og misgamlir varnarmenn gengið til liðs við Liverpool, samt hefur Carra varla misst úr leik og af þessum 38 eru 33 ekki lengur á mála hjá Liverpool. Ef einhver hefur hentað betur en Carragher í einhverri stöðu hefur hann bara verið færður í aðra, alltaf hafður inná samt.

Hann er karakter sem minnir smá á hvernig körfuboltamanninum Larry Bird er lýst: ekki sá fljótasti, ekki endilega sá besti, ekki sá stærsti og þar fram eftir götunum en þrátt fyrir það stóðust honum ákaflega fáir snúning, ef einhver. Leikmaður sem steig upp þegar mest á reyndi, týpan sem þurfti að sannfæra um að fara útaf þrátt fyrir að hann væri fótbrotinn.

Roy Evans gaf honum tækifæri 1997, eitthvað sem kom engum á óvart sem hafði fylgst með honum í yngri flokkum. Eins og Maggi segir þá kom hann inná sem varnartengiliður undir lok tímabilsins 96/97, staða sem hann spilaði mikið í yngri flokkum áður en hann komst í aðalliðið.  Strax á næsta tímabili spilaði hann helminginn af tímabilinu hjá Evans 19 ára gamall, samtals 23 leiki. Síðan þá hefur hann varla misst sæti sitt fyrr en kannski um tíma á þessu tímabili.

Gerard Houllier kom inn 1998 með sinn varnarbolta. Hjá honum var Carragher algjör lykilmaður og spilaði yfir 50 leiki öll tímabil Houllier nema þegar hann fótbrotnaði. Mest var hann hægri bakvörður, en þegar Babbel eignaði sér þá stöðu fór hann bara í vinstri bakvörðinn. Hann var alveg gangslaus sóknarlega og fór varla yfir miðju í 6 ár en það skipti engu máli hvað sóknarmaðurinn hét eða fyrir hverja hann spilaði, Carragher át þá alla (nema Thierry Henry eins og Carra hefur sjálfur viðurkennt, réði aldrei við hann – innsk. KAR).

Rafa Benitez kom með allt annað leikskipulag en Houllier og setti Carragher eins og skot í miðvörðinn. Þar átti hann sín bestu ár og var á tíma klárlega meðal bestu varnarmanna í heiminum og náði frábærlega saman við Hyypiä. Sérstaklega á árunum 2005-2009 er hann var alltaf eins og klettur í hjarta varnarinnar og komst tvisvar í úrslit Meistaradeildarinnar. Það verða sagðar sögur af frammistöðu hans í undanúrslitum og úrslitum Meistaradeildarinnar 2005 næstu áratugi en framganga hans þar skyggir svolítið á fjölmarga aðra leiki þar sem hann var hreint ótrúlegur.

Roy Hodgson dreymir líklega ennþá um leikmenn eins og Carragher enda uppfyllir hann líklega allar kröfur sem Hodgson gerir til sinna leikmanna. Blessunarlega samt hefur hann fengið betri stjóra á sínum ferli sem fara fram á mun meira og nýta hæfileika Carragher mun betur.

Hjá Dalglish var hann enn á ný lykilmaður og leiðtogi þó aldurinn væri aðeins farinn að segja til sín. Skrtel og Agger áttu að heita okkar aðalmiðvarðapar en einhvern veginn var nú Carra oftast í liðinu, helst að meiðsli hafi haldið honum á hliðarlínunni.

Hugmyndafræði Brendan Rodgers er með þeim hætti að nú héldu flestir að tími Carragher væri endanlega kominn, hann er orðinn 34-35 ára, hægur og hefur aldrei verið sakaður um að vera bestur í að koma boltanum frá sér. Carragher trúði þessu meira að segja á tíma sjálfur og var á bekknum í nokkrum leikjum í röð. Engu að síður hefur hann núna þegar tímabilið er að klárast spilað alls 28 leiki í deild, bikar og Evrópu, enn eina ferðina slegið samkeppnina gjörsamlega út úr hugmyndafræði þjálfarans og oftar en ekki borið af í varnarleik Liverpool.

Það er einfaldlega ekki hægt að kaupa leikmenn eins og Carragher og líklega væri hann engan veginn sami leikmaður hjá öðru félagi sem stæði hjarta hans ekki svona nærri. Öll þau ár sem hann hefur spilað fyrir Liverpool hefur félagið þurft að glíma við moldríka andstæðinga við að halda okkar bestu leikmönnum, það segir líklega meira en margt að þrátt fyrir að vera á tíma talinn meðal bestu varnarmanna í boltanum datt engum í hug að reyna að kaupa hann frá Liverpool, sú hugmynd þótti einfaldlega hlægileg. Eins hafa aldrei komið fréttir af samningamálum Carragher nema rétt þegar það er tilkynnt að hann hafi skrifað undir nýjan samning.

Mikið djöfull vona ég að það sé að koma annar Carragher úr yngri flokka-starfinu. Það er varla að maður muni eftir Liverpool án hans og sú tilhugsun heillar ekkert.

Þrennan 2001 (Kristján Atli)

Áður en Carra gerðist miðvörðurinn og herstjórinn í hjarta varnarinnar árið 2004 má eiginlega segja að hann hafi flakkað á milli staða í byrjunarliði Liverpool. Hann var bakvörður, miðvörður, varnarsinnaður miðjumaður. Það var oft hætt við að stuðningsmenn liðsins afskrifuðu Carra sem þúsundþjalasmið, sem einhver sem gat spilað allar stöður en var ekki besti maður liðsins í neinni stöðu. Þetta virtist framan af hindra hann í að festa sig í sessi og eigna sér tiltekna stöðu í byrjunarliðinu en þegar litið er til baka má kannski líka segja að þetta hafi haldið ferli hans hjá Liverpool á lífi á fyrstu árunum.

Í aðdragandanum að þrennutímabili Houllier var vörnin mjög traust. Sá franski notaði Stephane Henchoz og Sami Hyypiä í miðri vörninni og hafði fengið til sín þýsku landsliðsmennina Markus Babbel og Christian Ziege í bakverðina. Það var erfitt að sjá hvar Carra ætti að finna sér pláss í liðinu og oft hefur það leitt til þess að leikmenn sem komast ekki að í „sinni stöðu“ eru seldir eða leita sjálfir á önnur mið til að fá að spila reglulega. Sömu örlög hefðu getað hent Carragher ef hann hefði ekki verið svona fjölhæfur. Það hélt honum jafnan í liðinu eða leikmannahópnum að um leið og einhver meiddist, hvar sem er í vörninni, var hægt að treysta á að Carra kæmi inn og skilaði sinni vinnu.

Þannig var það að hann spilaði alltaf reglulega, bæði í liðinu og sem varamaður, og smám saman varð hann mikilvægari og mikilvægari. Ef ég man rétt meiddist Christian Ziege einhvern tímann um mitt tímabilið 2000/2001 (þrennutímabilið) og Carra fór í vinstri bakvörðinn. Hann hafði leikið nær alla leiki og oftast í byrjunarliði en víðs vegar í vörninni. Í vinstri bakverðinum lék hann það vel í liði sem stóð sig vel í deildinni og vann þrjá bikara að þegar Ziege var kominn til heilsu á ný komst hann ekki að og þurfti á endanum frá að hverfa. Jamie Carragher var orðinn ómissandi hluti af vörn Liverpool.

Þannig gekk ferill þessa mikla meistara. Vorið 2001 vann liðið þrjá bikara og um haustið skellti liðið Evrópumeisturum Bayern og urðu Meistarar meistaranna í Evrópu. Í öllum þessum leikjum sýndi Carragher það sem við áttum eftir að venjast frá honum – að hann steig jafnan upp og lék hvað best þegar mest lá við. Þessi leikmaður var fæddur til að leika fyrir Liverpool, kunni betur en flestir að standa undir álagi og pressu og gaf sig jafnan 110% í alla leiki. Minningar af honum að skutla sér fyrir fyrirgjafir og skot Arsenal-manna í bikarúrslitaleiknum 2001 voru bara þær fyrstu af mörgum.

Istanbúl og Meistaradeildin 2005 (Kristján Atli)

Það er kannski ósanngjarnt að ætla að tína til bikarsigrana eina og sér hjá Carra, eins og hann hafi aldrei gert neitt af viti í deildinni. Það er auðvitað ekki satt, Carra hefur verið stöðugur klettur í vörn Liverpool í vel á annan áratug núna í deildinni og það verður mikið skarð að fylla þar. Engu að síður er það staðreynd að þegar við hugsum til baka yfir hans glæstustu stundir sem Liverpool-leikmaður koma nokkrir ótrúlegir bikarleikir upp í hugann. Um framgönguna á þrennutímabilinu hef ég þegar fjallað en það er í raun ekkert miðað við hvernig hann stóð sig á bestu mánuðum ferilsins, í hinni fræknu sigurgöngu í Meistaradeildinni árið 2005.

Þar eru helst þrír leikir sem standa upp úr. Fyrstan ber að nefna útileikinn gegn Juventus í 8-liða úrslitum keppninnar. Liðið fór með 2-1 sigur þangað gegn einu sterkasta liði Evrópu. Sá sigur hafði komið mikið á óvart á Anfield og bjuggust flestir við að Juve myndu vinna það upp á heimavelli með menn eins og Zlatan Ibrahimovic og Pavel Nedved í fararbroddi. Það gerðist þó aldeilis ekki og markalaust jafntefli þýddi að Liverpool var komið áfram. Það voru margar hetjur í þeim leik, menn eins og Xabi Alonso, Sami Hyypiä og Didi Hamann léku frábærlega. Enginn lék þó betur en Jamie Carragher sem henti sér fyrir allt og alla sem að marki komu eins og hans var háttur. Sú frammistaða var toppurinn á hans ferli þegar hér var komið sögu en það átti eftir að koma í ljós að það var rétt svo byrjunin.

Í næstu umferð náði liðið markalausu jafntefli á útivelli gegn Chelsea og komst svo snemma yfir á Anfield með marki Luis Garcia. Dómari leiksins hefur oft sagt að ef sá bolti hefði ekki farið inn hefði Petr Cech verið rekinn út af fyrir brotið á Baros og Liverpool fengið víti. Eftir á að hyggja hefði það sennilega verið betra því Liverpool hefði getað komist yfir úr vítinu og fengið að leika einum fleiri. Það sem gerðist í staðinn var að ellefu Chelsea-menn (fáránlega sterkt lið) lenti undir og gerði í kjölfarið stórsókn að Liverpool-markinu í góðar 90 mínútur. Stundum var heppnin með okkur (eins og þegar Eiður Smári skaut framhjá á lokasekúndunum) en oftast strönduðu sóknir þeirra á sama manninum: Jamie Carragher. Eiður Smári lét hafa það eftir sér eftir leikinn að Carra hefði spilað eins og andsetinn maður og það er sko ekki ofsögum sagt. Okkar menn voru komnir í úrslit Meistaradeildarinnar og það var að miklu leyti Carra að þakka.

Þá að úrslitunum sjálfum. Mótherjarnir AC Milan og varla gátu okkar menn unnið í þriðju umferðinni í röð gegn miklu sterkara liði? Við þekkjum söguna öll. Carra og Hyypiä komu engum vörnum við er Milan skáru í gegnum vörnina eins og hnífur í heitu smjöri í fyrri hálfleik en stórkostleg endurkoma jafnaði metin eftir hlé. Og þá var komið að vörninni, enn og aftur voru þeir kallaðir til að drýgja hetjudáðir og halda möguleikum Liverpool á lofti. Sem þeir og gerðu. Við eigum margar minningar frá þessum ótrúlega leik en fyrir mér er ein sú sterkasta að sjá Carra verja markskot í horn í framlengingunni, fá krampa í kjölfarið, teygja aðeins á, skakklappast á fætur og ná samt að skalla hornspyrnuna frá marki. Þannig var Jamie Carragher bara í hnotskurn.

Það voru margar hetjur í liðinu sem vann Meistaradeildina þetta árið. Þjálfarar, leikmenn og ekki síst stuðningsmenn. Fáir þeirra stóðu þó jafn hátt og Jamie Carragher að mínu mati og ég er sannfærður um að án hans hefðum við aldrei unnið þessa keppni.

Það er vart hægt að koma að því með orðum hvað við eigum eftir að sakna Carra. Hann var aldrei besti eða hæfileikaríkasti leikmaður liðsins en hann var alltaf mesti leiðtoginn með mesta viljann og hjartað og það gerir hann að goðsögn í hugum okkar allra.

Ég þakka fyrir mig, Nr. 23.

Persónan Carra (SSteinn)

Ég hef verið þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa hitt meistara Jamie Carragher þó nokkuð oft í gegnum tíðina. Maður var búinn að sjá hann margoft í sjónvarpinu og kom hann manni fyrir sjónir sem mjög einbeittur náungi sem tók hlutverk sitt inni á vellinum mjög alvarlega. Því kom það mér mikið á óvart þegar maður sá hversu hrikalega léttur og skemmtilegur karakter hann var svona utan vallar. Hann mætti alltaf á æfingasvæðið snemma og ef hann var ekki syngjandi, þá var hann trallandi, ef hann var ekki trallandi þá var hann að segja brandara. Maður sá aldrei fýlusvip á kappanum. Þegar maður svo mannaði sig upp í að ræða aðeins við kappann, þá kom hann fram eins og við hefðum þekkst bara þó nokkuð lengi, lagði hönd yfir axlir manns og kom með “how’yah doin mate?”. Ég held nefninlega að fæstir geri sér grein fyrir hversu gríðarlega stórt skarð verður nú til í leikmannahópi okkar ástkæra félags, Carra er bara einfaldlega maðurinn og þá sérstaklega utan vallar (án þess að ég geri lítið úr áhrifum hans innan vallar).

Ein góð saga af kappanum segir mikið um hvernig týpa hann er. Ég var í ferð á leik Liverpool og Charlton og með í för var vinur okkar hann Siggi heitinn og hafði okkur tekist að redda miðum fyrir hann í Players Lounge eftir leikinn í gegnum Robbie nokkurn Fowler. Við höfðum reynt að fá tækifæri til að hitta Carra í kringum þennan leik, til að afhenda honum verðlaun fyrir að hafa verið kosinn leikmaður tímabilsins á undan af stuðningsmönnum Liverpool á Íslandi. Það var ekki hægt, allt uppbókað fyrir slíkar uppákomur. Við tókum verðlaunin hans engu að síður með okkur því ég vissi að ég myndi ná að hitta kappann þarna í Players Lounge. Um leið og ég sagði honum af þessu þá sagði hann að málið væri einfalt, við skyldum bara mæta upp á Melwood morguninn eftir og segja einfaldlega að við værum að koma þangað í boði hans. Bara frábært. Við mættum að sjálfsögðu, en þá kom það á daginn að þeim hafði verið gefið óvænt frí frá æfingum og skilaboð lágu í hliðinu um að við ættum að koma morguninn eftir. Það var frekar skrítið, því það var daginn fyrir leik í Meistaradeildinni og það fær aldrei neinn utanaðkomandi að koma á æfingasvæðið deginum fyrir leik.

Við mættum nú samt og inn fórum við. Daman í móttökunni á Melwood sagði okkur að Carra væri bara nýbúinn að klára æfingu og væri væntanlega í sturtu núna og að “sjæna” sig. Við gætum því þurft að bíða aðeins og bauð okkur bara sæti í sófanum. Það liðu ekki nema kannski 5 mínútur, þá var kappinn mættur fram skælbrosandi og hress að vanda. Það sem passaði ekki alveg inn í myndina var það að hann var bara á handklæðinu einu til fara. Auðvitað var framkoman eins og vanalega, eins og hann hefði þekkt okkur lengi. Hann tók á móti verðlaununum sínum og var hrifinn af þeim, en við vorum verð ég að segja hálf vandræðalegir, bjuggumst við þessu aðeins öðruvísi. En þetta virtist vera bara einfaldasti hlutur í heimi, hann að taka á móti verðlaunum, á handklæðinu einu klæða og var hissa á að við vorum ekki búnir að rífa upp myndavélarnar. “Ætlið þið ekkert að taka mynd af verðlaunaafhendingunni?” Þarna stóð hann, með verðlaunin sín og notaði hina höndina til að leggja yfir axlirnar á manni. Ég beið hreinlega eftir því að handklæðið myndi detta og að við fengjum mjög svo óviðeigandi mynd.

En þetta er Carra. Einlægur, jarðbundinn, skemmtilegur, mikill karakter, léttur og umfram allt, maður fólksins. Svo sannarlega ein af mestu goðsögnum í sögu félagsins.

Carra23Gold takk fyrir allt og ég hlakka til að sjá þig á skjánum hjá Sky.

Með hjartað á erminni (Maggi)

Söngurinn sem hljómar um Jamie gengur út á það að syngja númerin frá 1-11 og síðan 23 og biðja um að í öllum treyjum sé Jamie Carragher. Ég er ekki viss um að það lið myndi spila blússandi sóknarfótbolta enda ekki verið að vísa í það.

Söngurinn vísar í ódrepandi baráttuvilja hans og ást á borginni og fuglinum í merki félagsins. Vissulega blár í upphafi en eftir að hann fór að leika fyrir Liverpool varð hann án vafa harðasti LFC Scouser sem hægt er að finna og bakgrunnur hans og saga gerði hann að átrúnaðargoði íbúa á Merseyside. Dýrkun sem er margföld á við þá sem við ímyndum okkur sem mest sjáum leikinn í sjónvarpi.

Vorið 2001 var ég úti í Liverpool í rúma viku og spjallið á börunum snerist mjög mikið um ungu Scousearana í liðinu sem voru þá nokkrir. Einn auðvitað var Jamie og þá heyrði ég oft þá setningu sem ég vísa í hér feitletraða. “He wears his heart on his sleeve” og meiningin kannski svipuð og að segjast ætla að “deyja fyrir klúbbinn”. Ég sá magnaðan 2-3 sigurleik okkar manna í “away end” stúkunni á Goodison Park þar sem McAllister skoraði sigurmark í uppbótartíma og gerði allt vitlaust. Að leik loknum vorum við lokuð inni á meðan að völlurinn var rýmdur og sungum stanslaust. Einhverjum mínútum eftir að leik lauk kom allt í einu leikmaður hlaupandi út úr búningsklefaálmunni alrauður leikmaður yfir völlinn og alveg að hópnum. Löggurnar hlupu til og komu í veg fyrir að sá kæmist upp í stúku til okkar. En þá stóð Jamie bara aftan við þá og söng hástöfum alveg helölvaður af sigurgleði og endaði á að grýta treyjunni inn í hópinn þegar að löggan beinlínis rak hann í burtu.

Frá þessari mínútu varð Jamie Carragher einn af uppáhalds leikmönnum mínum all time og ég mun sakna hans miklu meira en orð fá lýst.

Ég er ekki viss um að við eignumst aftur annan Carra!

Takk fyrir okkur gæskur!

Hér að neðan verða einungis leyfðar athugasemdir um meistara Carra. Við erum vissir um að hann er mikið á Kop.is & Google Translate og skorum því á rauða aðdáendur kappans að skrifa hér að neðan uppáhalds minningu sína um hann svo hann geti litið á það milli þátta í sjónvarpinu!